بیا که چشم به راه و همیشه منتظرم

                                بیا که در فراق رخت،بی پناه و در به درم

من آن پرنده زارم که با تو مانوسم

                                اگر چه زخمی تیرم،شکسته بال و پرم

هنوز پرده افکار من اسیر رخت

                               ونقش بسته نگاهت به قاب چشم ترم

اگر چه وسعت عشق تو غرق حادثه هاست

                           تمام حادثه ها را به جان و دل بخرم

 بگو که این دل دیوانه و غریبم را

                          به غیر دیدن چشمان تو کجا ببرم؟

               سحر حق وردی – میمه اصفهان